Mandale w psychologii Junga.

Carl Gustav Jung, psycholog i twórca szkoły psychologii analitycznej, zajmował się mandalami w swoim znaczeniu jako symbole integracji i zbliżenia do własnego ja. Według Junga, mandale reprezentują archetypiczny obraz psychologicznej kompletności. Według Junga, mandala jest symbolem jedności i całkowitości, reprezentuje harmonię i równowagę, a także symbolizuje rozwój osobisty oraz integrację naszej psychiki.
Jung uważał, że projekcja mandali jest naturalnym procesem w psychice ludzkiej, który pomaga osiągnąć wewnętrzne równowagę i harmonię. Jung eksperymentował z samym procesem rysowania mandali, uważając, że praca z nimi może pomóc w integracji nieświadomych elementów naszej osobowości.
Jung interpretował mandale jako narzędzie psychologiczne, które pomaga zrozumieć wewnętrzną strukturę i rozwój naszej psychiki. Był przekonany, że mandale są uniwersalnym symbolem istniejącym we wszystkich kulturach i religiach, co oznacza, że mają one uniwersalne znaczenie i wartość dla każdego człowieka.
Mandale były także istotnym elementem w terapii jungowskiej. Jung używał rysowania mandali jako jednej z technik terapeutycznych, której celem było zintegrowanie różnych aspektów psychiki pacjenta. Uważał, że praca z mandalami może pomóc w procesie indywidualizacji i osiągnięciu wewnętrznej równowagi.
Współcześnie mandale są używane jako narzędzie terapeutyczne w wielu różnych dziedzinach, takich jak psychoterapia, medytacja, sztuka terapia i wiele innych. Ich wartość jako symbołu jedności i całkowitości pozostaje ważnym elementem w psychologii analitycznej.